İşitme Engeli ve Dil Konuşma Bozukluğu Olan Çocukların Annelerinin Sosyal Destek Algıları

Öz

Araştırmada, işitme engelli ve dil konuşma bozukluğuna sahip çocuğu olan annelerin sosyal destek algılarının incelenmesi amaçlanmıştır. Betimsel tipteki araştırmanın evreni Ankara’da yaşayan, çocuğunda işitme engeli ve dil konuşma bozukluğu olan annelerdir. Araştırmanın örneklemi, basit tesadüfi örnekleme yöntemiyle belirlenen işitme ve dil konuşma bozuklukları alanında eğitim veren iki özel eğitim ve rehabilitasyon merkezine çocuğunu getiren annelerdir. Belirlenen merkezlerde çocuğu eğitim alan ve araştırmaya gönüllü katılan 152 anne alınmıştır. Verilerin toplanmasında, “Genel Bilgi Formu” ve Kaner (2010) tarafından geliştirilen “Yenilenmiş Anne Baba Sosyal Destek Ölçeği” kullanılmıştır. Verilerin analizinde Kolmogorov-Smirnov, Studentt, tek yönlü ANOVA ve Bonferroni testleri kullanılmıştır. Araştırmada; üniversite mezunu, geliri asgari ücret üstü, orta sosyoekonomik düzeydeki, erkek çocuk sahibi ve bir çocuk annelerinin sosyal destek puanlarının anlamlı düzeyde yüksek olduğu saptanmıştır (p<0.05). Annelerin bakım desteği puanlarının, sosyal birliktelik, duygusal ve bilgi desteği puanlarından düşük olduğu belirlenmiştir. Araştırma sonucunda, annelerin algıladıkları sosyal desteğin iyileştirilmesine yönelik eğitimcilere, araştırmacılara ve ailelere öneriler sunulmuştur.